Da li ste pročitali Izvještaj Nezavisne međunarodne komisije za istraživanje stradanja Srba u Sarajevu u periodu od 1991-1995. godine? Naravno da niste, jer za 18 mjeseci rada, šest članova komisije uspjeli su da naprave izvještaj od 1.250 stranica.
Legenda kaže da ko s razumijevanjem pročita cijeli izvještaj od Dodika dobije orden za 9. januar.
Izvještaj ima šest poglavlja, dok je sedmo poglavlje posvećeno generalnim zaključcima. Naravno da sam odmah otišao na zaključke, jer planiram da uzmem odmor za detaljno čitanje izvještaja, da spoznam istinu o stradanju Srba u Sarajevu i ima se tu svašta pročitati:
RIJETKO GDJE O SARAJEVSKIM SRBIMA
U zaključku A se uopšte ne spominje Sarajevo, niti sarajevski Srbi, ali se kaže da je mala vjerovatnoća da se formira jedan jugoslovenski identitet i jugoslovenska nacija, koliko god se EU trudila da to postigne.
U zaključku B se ne spominje Sarajevo, niti sarajevski Srbi, ali se kaže da je „60-ih godina muslimanima dodjeljena Bosna i Hercegovina da razvijaju svoj etnički identitet, da razvijaju svoju političku aktivnost, iako su bili u manjini“.
U zaključku V se ne spominje Sarajevo, niti sarajevski Srbi, ali se kaže da je „međusobna netolerancija i mržnja Srba, Hrvata i Muslimana kulminirala tokom rata“.
U zaključku G se ne spominje Sarajevo, ni sarajevski Srbi, ali da je „povod za ’građanski’ rat bio referendum o nezavisnosti iz 1992. kada se volja Srba iz BiH, da ostanu u Jugoslaviji, ignorisala“. Takođe se kaže da je „Republika Srpska vodila odbrambeni rat“.
U zaključu D se ne spominje Sarajevo ni sarajevski Srbi, ali se kaže da je „Republika BiH izvršila čin agresije na SFRJ, napavši njenu vojsku JNA“.
U zaključku Đ se spominje Sarajevo kao „glavno geografsko i operativno područje borbenih dejstava i Armije BiH i Vojske RS“ i da Vojska RS „nije imala namjeru da zauzme čitav glavni grad Sarajevo jer se to nije slagalo sa strategijom RS o teritorijalnom i ustavnom uređenju BiH na osnovu popisa iz 1991. godine“.
Sarajevo terorizirano i ubijano pune četiri godine (Foto: Danilo Krstanović)
U zaključku E se ne spominje Sarajevo ni sarajevski Srbi, ali se kaže da je „Vojska RS na početku rata bila nadmoćnija oružana sila, da bi je Armija BiH stigla do 1994. godine“.
U zaključku Ž se spominju sarajevski Srbi, ali i, kako se navodi – strategija SDA da se sarajevski Srbi protjeraju. „SDA je pomogla i podržavala zločine nad koje su nad srpskim stanovništvom u Sarajevu počinile brojne kriminalne bande i redovne jedinice BiH. Zajedno sa sistematskom antisrpskom propagandom i etničkim pritiskom, ovi zločini su predstavljali sistematsku kampanju etničkog čišćenja koja je kulminirala egzodusom Srba iz Sarajeva nakon Dejtonskog mirovnog sporazuma“.
U zaključku Z se ne spominju sarajevski Srbi, ali se kaže da su se „u građanskom ratu u BiH Srbi iz RS svih političkih uvjerenja borili protiv prijetnje istrebljenjem i za samoopredjeljenje i građanska prava. Branili su svoja prava na život u ustavnoj i međunarodno priznatoj Jugoslaviji u kojoj su živjeli posljednjih 70-ih godina. S druge strane, bosanski Muslimani su se borili za uspostavljanje nezavisne islamizovane države koja je trebalo da bude zasnovana na šerijatskom zakonu, i u kojoj ne bi bilo mjesta za istinsku političku i kulturnu autonomiju Srba.“
U zaključu I se ne spominju sarajevski Srbi, ali se kaže da je „politička aktivnost i borba za uspostavljanje islamizovane države kao rezultata ’građanskog rata’ u BiH, koju su vodili muslimansko političko i vjersko rukovodstvo u BiH, inspirisana ideologijom Muslimanskog bratstva, iranskom revolucijom i stvaranjem islamske pakistanske države.“
U zaključu J se ne spominju sarajevski Srbi, ali se kaže da su „bosanski Muslimani imali podršku islamskih zemalja, NATO-a i SAD, Velike Britanije i nekih EU zemalja, UN-a, OEBS-a, privatnih vojnih kompanija, transnacionalnih banaka, radikalnih islamskih grupa“, itd.
U zaključu K se ne spominju sarajevski Srbi, ali se spominje da „Sarajevo nije bilo pod opsadom, već u blokadi.
U zaključku L se spominju i Sarajevo i sarajevski Srbi, tako da možemo da pročitamo „da su oni bili u dvostrukoj blokadi (unutrašnjoj i spoljašnjoj) i kampanji terora koju je SDA planirala na najviše državnom nivou, a koju je sproveo uduženi zločinački poduhvat koji je obuhvatio sve bošnjačke državne institucije“.
U zaključku Lj se ne spominju sarajevski Srbi, ali sve „pršti“ od Al Kaide, ISIS-a, vehabija, Mladih muslimana i terorizma.
U zaključu M se ne spominju sarajevski Srbi, ali se govori o zametku „Balkanskog kalifata“ u Bosni i Hercegovini.
U zaključu N i NJ se ne spominju sarajevski Srbi, ali se spominju zapadni mediji „koji su stereotipno i sa puno predrasuda govorili o Srbima kao zloglasnim zlkovcima, dok su Muslimani predstavljeni isključivo kao žrtve. Upravo ti mediji, zajedno sa PR timovima, su formirali sliku da je Sarajevo pod opsadom, a ne pod blokadom“.
U zaključku O se govori o „egzodusu sarajevskih Srba“ nakon potpisivanje Dejtonskog sporazuma. „Jednoglasno su odlučili da napuste grad (svoje kuće, stanove i imanja), jer nisu imali drugog izbora.“
U zaključu P se ne spominju sarajevski Srbi, ali se kaže da su „gotovo svi počinioci zločina nad srpskim građanima izbjegli pravdu uz aktivnu pomoć bošnjačkih državnih institucija. Pa se dodaje da je „na strani Bošnjaka bio i Sud u Hagu“.
Foto: Sarajevske bolnice primale od pet do 15 građana dnevno ranjavanih i ubijanih snajperskih djelovanjem
U zaključku R se kaže da „zbog nedostatka pravde žrtve trpe psihičke posljedice i da Sarajevo nije više multietnički grad jer su iz njega protjerani Srbi“.
U zaključku L se spominju i Sarajevo i sarajevski Srbi, tj. „da je u dijelu koji je tokom rata bio ’pod kontrolom SDA’ nestalo 800 Srba, a da se još uvijek traga za tijelima njih 260“.
U zaključu T se ne spominju sarajevski Srbi, ali se govori „da je svijet bio mnogo osjetljiviji na stradanja Slovenaca, Hrvata i Muslimana, nego Srba, Jevreja i Roma“.
U zaključu Ć, U i H se ne spominju sarajevski Srbi, ali se spominje „nespremnost svijeta da čuje novu istinu o ratu u BiH, gdje su Srbi jedini loši momci, Bošnjaci žrtve“.
U zaključu F se ne spominju sarajevski Srbi, ali imamo zaključak da su „ljudi na svim stranama sukoba na Balkanu, i veterani i civili, bili su izloženi ratnim traumama, bilo direktno ili indirektno.“
ISIL POMINJU GODINAMA PRIJE NEGO JE NASTAO
Izvinjavam se što sam vas smorio ovim zaključcima, ali to je bilo neophodno da bi se pokazao renesansni pristup ove komisije koja se bavila svim i svačim, a najmanje stradanjem sarajevskih Srba.
Od 26 nabrojanih zaključaka, samo se u njih pet direktno spominju sarajevski Srbi, i to na način potpuno identičan stavovima vlasti Republike Srpske. Ostaje upitno da li je Milorad Dodik diktirao zaključke Komisiji, ili je Komisija bila toliko moćna da je nametnula svoje nalaze Miloradu Dodiku? Što bi predstavljalo istinsko čudo.
Meni su posebno dojmili zaključci da je Republika Bosna i Hercegovina, iako mnogo slabije naoružana i organizovana, „izvršila agresiju“ na Socijalističku Federativnu Republiku Jugoslaviju, kao i to da su sarajevski Srbi bili u dvostrukoj blokadi. Posebno je zanimljiva ta fina analiza pojmova opsada i blokada, koja pokazuje odsustvo bilo kakve empatije za stradanje Sarajlija tokom rata. Interesantno je i to da autori izvještaja ISIL spominju u kontekstu rata u Bosni i Hercegovini, tj. prije nego što je nastao u Iraku i Siriji.
U ovoj publikaciji nećete naći imena, prezimena i lične podatke stardalih Srba u deset prijeratnih sarajevskih opština, bez obzira da li se radi o vojnicima ili civilima, što bi bilo očekivano kada se pravi jedan ovakav izvještaj. Nećete saznati ni koliko je sarajevskih Srba poginulo kao vojnici Armije BiH, ali ni broj Srba koji su stradali od granata i metaka ispaljenih sa položaja Vojske i Policije Republike Srpske.
Ovaj izvještaj nije napisan da bi se rasvijetlila sudbina sarajevskih Srba, jer se on i ne bavi njima, već naprotiv, da bi se u toj prašumi stranica prikrilo mnoštvo nezgodnih pitanja koja se mogu postaviti tadašnjem političkom i vojnom rukovodstvu Republike Srpske. Ova publikacija koristi one informacije i dokumenta koja idu u prilog „srpskoj istini“, svjesno ignorišući sve ono što im ne odgovara.
Predstavnici vlasti Republike Srpske su opet potrošili naše pare uzalud, baš kao onomad na Karganovićevu „istinu o Srebrenici“, na nešto što neće imati nikakav uticaj na promjenu percepcije o stradanju Srba u posljednjem ratu u Sarajevu i Bosni i Hercegovini generalno.
Sad očekujem da nam kažu koliko je sve ovo koštalo stanovnike Republike Srpske?
